ก่อนอื่นขอทำความเข้าใจกับผู้อ่านก่อนเล็กน้อย ว่าตัวผู้เขียนรับราชการในกองทัพเรือ โดยอยู่ในสังกัดหน่วยนาวิกโยธิน เพราะฉนั้นเรื่องราวต่างๆ ก็อาจจะแตกต่างจากเหล่าทัพอื่นไปบ้างไม่มากก็น้อย ก็ต้องขอทำความเข้าใจกันไว้ก่อน
การจะเป็นทหารพลร่มได้นั้นจะเหมือนกันทุกเหล่าทัพ คือจะต้องผ่านหลักสูตรกระโดดร่มจากเหล่าทัพของตนเสียก่อน ( แต่ก็มีบ้างที่ไปจบหลักสูตรกระโดดร่มของต่างเหล่าทัพ ) สำหรับชื่ออย่างเป็นทางการที่ใช้เป็นสากลของหลักสูตรกระโดดร่มก็คือ " หลักสูตรส่งทางอากาศ " และส่วนใหญ่จะมีชื่อหน่วยเจ้าของหลักสูตรต่อท้าย เช่น หลักสูตรส่งทางอากาศ อากาศโยธิน , หลักสูตรส่งทางอากาศ นาวิกโยธิน เป็นต้น
ประมาณเดือนกุมภาพันธ์ของเกือบทุกปี จะมีหนังสือราชการ จากแผนกวิชาการรบพิเศษ ศูนย์การฝึก หน่วยบัญชาการนาวิกโยธิน แจ้งไปยังหน่วยต่างๆในกองทัพเรือและเหล่าทัพอื่น ว่าขณะนี้แผนกวิชาการรบพิเศษ ฯ จะทำการเปิดหลักสูตรส่งทางอากาศนาวิกโยธิน กำลังพลที่จะเข้าเรียนให้ทำการสมัคร ( เป็นขั้นตอนทางเอกสาร ) และทำการทดสอบร่างกายตามวันเวลาที่กำหนด
ผู้เขียนเองก็ได้ดำเนินการขั้นตอนทุกอย่าง จนวันที่ต้องทำการทดสอบร่างกายมาถึง ผู้เขียนรับราชการอยู่ในพื้นที่กรุงเทพฯ จึงต้องขับรถออกจากกรุงเทพฯเดินทางไป อ.สัตหีบ จ.ชลบุรี แต่เช้าตรู่ เพื่อไปให้ถึงหน้าแผนกวิชาการรบพิเศษ ฯ ให้ทันตามเวลา 0900 ที่กำหนดไว้
เมื่อเดินทางมาถึง ก็ได้เห็นกำลังพลจากหน่วยต่างมากันเป็นจำนวนมาก ซึ่งส่วนใหญ่ก็อยู่ในพื้นที่ อ.สัตหีบอยู่แล้ว
หลังจากนั้นครูฝึก ก็เรียกแถวเพื่อชี้แจงขั้นตอนการปฎิบัติในการทำการทดสอบร่างกายให้ทุกนายได้รับทราบ สำหรับผู้เขียนนั้น รู้สึกเคว้งคว้างเนื่องจากไม่คุ้นเคยกับใครเลย และส่วนใหญ่จะมากันเป็น
กลุ่มแต่ผู้เขียนนั้นมาคนเดียว ที่เห็นนี้มีประมาณร้อยกว่านาย และรุ่นนี้จะรับ 120 นาย แต่ในจำนวนนี้ได้คัดเลือกจากนักเรียนจ่านาวิกโยธิน ที่กำลังจะจบเข้าไว้แล้ว 60 นาย เพราะฉนั้นแล้วจะเหลือที่ว่างเพียงแค่ 60 นายเท่านั้น ทีนี้ก็ต้องมาแข่งกันหละครับ
จนเมื่อได้เวลาทำการทดสอบร่างกาย เริ่มจากการดึงข้อก่อนเป็นอันดับแรก
ท่านี้ ผู้ทำการทดสอบต้องดึงให้ได้ 10 ครั้งขึ้นไปจึงจะถือว่าผ่าน ( แค่ผ่านนะครับ )
คะแนนเต็ม คือ 20 ครั้ง แต่ก็มีพวกพลังลึกล้ำ คือพวกฟิตจัด
พวกนี้ทำได้ล้นคะแนนเต็มหมด ก็ต้องดูว่าใครล้นมากกว่ากัน บางนายดึงข้อได้ถึง 90 ครั้งก็ยังมี
ก็ดึงเอาเป็นเอาตายกันแหละครับ บางนายนี่พอหมดแรงก็เริ่มมีท่าแปลกๆในการดึงไปซะงั้น
พอดึงข้อกันเสร็จก็มายึดพื้นกันต่อ ก็อาศัยช่วงรอคนดึงข้อจนกว่าจะหมดเลยได้พักกันนิดนึง
ท่ายึดพื้นนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ส่วนใหญ่ก็ทำผ่านเกณฑ์ผ่านกันหมด อยู่ที่ว่าใครทำได้มากกว่ากัน
แล้วก็มาต่อกันด้วยท่า ซิทอัพ
เพราะเวลามันบีบ
ระยะ 1 ไมล์บกนี่ก็ราวๆ 1.6 กิโลเมตร นั่นแหละครับ เกณฑ์ผ่านอยู่ที่ 7 นาที ถ้าเกินตก ทีนี้ไอเวลากับระยะทางขนาดนี้ก็คือต้องวิ่งแบบสับเอาสับเอานั่นเอง
หลังจากนั้นครูฝึกก็จะให้ผู้ที่มาทำการทดสอบทั้งหมดแยกย้ายกันไปพัก แล้วนัดให้มารวมพลกันที่หน้าผาวชิราลงกรณ์ เพื่อเตรียมตัวทดสอบว่ายน้ำตัวเปล่าระยะทาง 400 เมตร
เมื่อการทดสอบสิ้นสุดลงทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ โดยทางแผนกวิชาการรบพิเศษจะประกาศผลให้ทราบในเวลาประมาณ 1 เดือน โดยใน 1 เดือนนี้ ก็จะมีการตรวจร่างกายเพื่อดูว่าร่างกายพร้อมหรือไม่ รวมไปถึงต้องทำฌาปนกิจของกองทัพเรือ ( เผื่อในกรณีเสียชีวิตจากการฝึก )
แล้วฝันร้ายที่ไม่เคยอยู่ในหัวของผู้เขียนก็เกิดขึ้น ก่อนวันประกาศผลเพียง 2 ถึง 3 วัน ได้มีข่าวร้ายเกิดขึ้นกับนักเรียนส่งทางอากาศของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ เกิดอุบัติเหตุร่มไม่กางจนทำให้นักเรียนส่งทางอากาศเสียชีวิต ( ขออนุญาติกล่าวถึงด้วยความเคารพ ) และเมื่อผลได้ประกาศออกมาก็มีชื่อของผู้เขียนจริงๆ ผู้เขียนเองมีความกังวลอยู่พอสมควร เนื่องจากขณะนั้นผู้เขียนได้มีครอบครัวแล้วโดยมีบุตรชายที่กำลังเล็กๆอยู่ 2 คน ( คนเล็กยังพูดคำว่าพ่อไม่ชัดด้วยซ้ำ )
แล้วผู้เขียน ก็คิดว่าจะไม่ไปรายงานตัวในวันที่กำหนด มีเหตุผลให้เป็นข้ออ้างได้ต่างๆนาๆ
ก็แค่นั้นเอง
ผู้ที่มารายงานตัว ส่วนใหญ่ก็มียศสูงต่ำคละเคล้ากันไป บางคนมียศมากกว่าครูฝึกเสียอีก
เพราะฉนั้น เพื่อไม่ให้เป็นการลำบากใจกับครูฝึก ผู้ที่จะเข้าเป็นนักเรียนทุกนายจะต้องทำพิธีถอดยศ
โดยฝากยศไว้ที่ครูฝึก
( ถ้าพ้นวันนี้ไปแล้ว มีนักเรียนลาออก จะไม่มีการเรียกตัวสำรองเข้าทดแทน )
ครูจะทำการทดสอบพวกเราไปเรื่อยๆ
พอกับมาถึงหน้าโรงเรียน ครูก็ให้เอาสัมภาระขึ้นไปเก็บบนอาคาร แล้วเปลี่ยนเป็นชุด 3 ( ชุดฝึกครึ่งท่อน ) มาแถวหน้าโรงเรียน
แต่ครูก็ยังไม่ยอมลดละ ยังคงทดสอบพวกเราต่อไป
หลังจากนี้ก็เป็นเรื่องทางธุรการ เช่น รับชุด จัดที่นอน ขัดรองเท้า ขัดเข็มขัด จัดตู้ ตัดผม ( โกนนั่นแหละ ) จัดหมวกฝึก ทำความสะอาดโรงนอน ห้องน้ำ ห้องส้วม ทำความเข้าใจระเบียบการปฏิบัติต่างๆที่จำเป็น คืนนี้นักเรียนได้นอนกันเที่ยงคืน พรุ่งนี้ตี 5 ตรงนักเรียนทั้งหมดจะได้เริ่มฝึกตามหลักสูตรไปจนครบ 5 สัปดาห์....มีเสียงแว่วๆว่า ความเจ็บปวดกำลังมา
ตี 5 ตรง ก็มีเสียงนกหวีดดังให้นักเรียนตื่น หลังจากนั้นครูฝึกก็เรียกแถวหน้าโรงเรียน ตรวจยอดจำนวนนักเรียนครบ ครูฝึกก็พาไปวิ่ง
ปกติทุกๆวันหลังจากออกกำลังกายเสร็จ นักเรียนจะต้องช่วยกันทำความสะอาดโรงเรียนและจัดเตรียมสถานีฝึก แต่วัตนี้ยังไม่มีการฝึกตามสถานี จึงทำความสะอาดอย่างเดียว
เมื่อทำความสะอาดเสร็จแล้ว ครูฝึกจะให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด ( มีเวลาประมาณ 5 นาที ) แล้วครูฝึกก็จะเรียกแถวพาวิ่งไปกินข้าวที่โรงอาหาร ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก เวลากินข้าว ครูฝึกมักจะหยอกนักเรียนเล่นไปเสียทุกมื้อ ให้มุดโต๊ะกินบ้าง กินข้าวหมูบ้าง กินข้าวอย่างเดียวข้าวหมดแล้วกินกับข้าวอย่างเดียวแล้วตามด้วยน้ำอย่างเดียว แต่นักเรียนก็ชินชาไม่สนใจอยู่แล้ว เพราะส่วนใหญ่ตอนเป็นนักเรียนนายเรือหรือนักเรียนจ่าก็โดนกันมาแล้วทั้งนั้น เมื่อกินข้าวเสร็จครูฝึกจะพานักเรียนวิ่งกลับมาแถวหน้าโรงเรียน
การแถวนั้นเพื่อเคารพธงชาติ และตรวจเครื่องแต่งกายของนักเรียนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
ถ้าใครไม่เรียบร้อย ก็ต้องโดนทำโทษ ซึ่งนักเรียนจะแถวแบบนี้ทุกวันเป็นกิจวัตร ใครจะเรียบร้อยขนาดใหนครูฝึกก็ยังหาข้อบกพร่องของนักเรียนจนได้ เนื่องจากหลักสูตรส่งทางอากาศจะฝึกให้นักเรียนมีความละเอียด เพราะการกระโดดร่มนั้นถ้าพลาดเพียงนิดเดียวนั่นหมายถึงชีวิต
จนมีคำกล่าวไว้ว่า นักเรียนส่งทางอากาศห้ามพูดคำว่า "ไม่เป็นไร" แม้แต่ด้ายเส้นเดียวก็ไม่ได้
หลังจากแถวเสร็จแล้วตามปกตินักเรียนก็จะฝึกตามสถานี แต่วันนี้เป็นวันแรก ครูฝึกจึงฝึกเราเกี่ยวกับการแต่งร่มชูชีพ ( การนำร่มชูชีพมาใส่ไว้กับตัวเราเอง ) นักเรียนก็ตื่นเต้นกันใหญ่
และสุดท้ายครูฝึกก็ให้นักเรียนแต่งร่มแล้ววิ่งแข่งกัน ทีนี้ก็หอบกันเล็กน้อย
ช่วงบ่ายก็เป็นการจัดเตรียมสถานีฝึก และออกกำลังกายเหมือนตอนเช้า อาหารมื้อเย็นก็เหมือนเดิม ( ด้วยวิธีกินแบบใหม่ๆ ) หลังจากนั้นครูฝึกจะให้นักเรียนขัดรองเท้า ขัดเข็มขัด ทุกอย่างต้องเงาวับ รองเท้านี่ 3 คู่ หัวเข็มขัดนี่แทบจะควักใส้ออกมาขัดกันเลยทีเดียว แล้วครูฝึกก็จะเรียกแถวนักเรียนเพื่ออบรมและทำโทษนักเรียน ( เป็นธรรมดาของนัเรียนทหาร ) จนประมาณ 4 ทุ่ม ครูฝึกจะให้นักเรัยนไปนอน และเมื่อถึงเวลา 5 ทุ่มของทุกคืน ครูฝึกจะเรียกแถวนักเรียนเพื่อมาลงโทษเกี่ยวกับระเบียบโรงนอน อันนี้โดนไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่ว่าใครเละมากเละน้อย เช่น ผ้าปูเตียงไม่ตึง ผ้าปูเตียงสกปรก โรงเท้าใต้เตียงไม่เป็นระเบียบ ฯลฯ ( เพียบจนบรรยายไม่ถูก ) ก็ราวๆเที่ยงคืนกว่าๆเกือบตีหนึ่งถึงจะได้นอนกัน กิจวัตรในตอนเย็นก็เป็นแบบนี้ทุกวันแหละครับ งั้นคืนนี้นอนดีกว่า พรุ่งยังมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น